Ήμουν μόνη στο ξενοδοχείο μου σε ταξίδι για δουλειά. Κι όσο κι αν αυτό μπορεί να φαντάζει σαν κάτι από ταινία, ένιωθα στεναχωρημένη και είχα ανάγκη από παρέα.
Έτσι ήρθε να μου πει την ιστορία της.
Μου ζήτησε να αφήσω τα παιχνίδια που έπαιζα ασταμάτητα στον υπολογιστή μου και να την αφήσω να μιλήσει.
Μου μίλαγε για πολύ καιρό. Όχι πάντα συγκεκριμένα. Αν και οι πρώτες της κουβέντες – οι πρώτες παράγραφοι του μυθιστορήματος – δεν άλλαξαν καθόλου από εκείνο εκεί το βράδυ.
Την αγαπώ πολύ τη Μαργαρίτα. Την ζηλεύω όμως κιόλας. Τολμά εκεί που εγώ απλώς σχολιάζω. Ζει. Πληγώνεται και πάει παρακάτω. Παίρνει αποφάσεις. Διεκδικεί. Είναι φωτιά μαζί κι αέρας.
Έχει μια αφελή αθωότητα ή αθώα αφέλεια, που την εκθέτει και την προστατεύει ταυτόχρονα.
Είναι το κορίτσι της διπλανής πόρτας και είναι μοναδική.
Έχει πλάκα. Έχει χιούμορ. Είναι σέξι. Δεν το πουλάει και το απολαμβάνει.
Γνωρίζει τον πόνο, την χαρά, τη φρίκη και τον έρωτα.
Βγαίνει νικητής.