Uncategorized

Η Λίζα Βάρβογλη σε α΄ πρόσωπο – Distixo.gr

Γράφω απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Στην αρχή με μολύβι, μετά με ένα μοβ Parker, σε ροζ, σιελ, λιλά, βεραμάν φύλα χαρτιού. Τώρα γράφω στο laptop μου.

Αγαπώ τις λέξεις και τις ιστορίες.

Η φαντασία μου μερικές φορές καλπάζει και αυτό με έχει βάλει σε μπελάδες, όπως όταν ήμουν στην Τρίτη Δημοτικού και είχα βαρεθεί να γράφω κάθε Δευτέρα πρωί ημερολόγιο στο σχολείο. Κάθε φορά τα ίδια και τα ίδια…

Μια μέρα άφησα τη φαντασία μου ελεύθερη και έγραψα για ένα ταξίδι που έκανα με την οικογένειά μου στο Παρίσι. Η δασκάλα μου εντυπωσιάστηκε και το σχολίασε στη συνάδελφό της και γιαγιά μου, που ήρθε να με πάρει το μεσημέρι. Η γιαγιά μου, αντί να χαρεί που έγραψα μια τόσο ωραία ιστορία, με μάλωσε επειδή είπα ψέματα! Όμως, είναι ψέμα αυτό που είναι αληθινό στη φαντασία;

Όταν με ρωτάνε τα παιδιά μου αν υπάρχουν νεράιδες, αν υπάρχει ο Αη-Βασίλης, αν…, απαντάω «αν πιστεύεις, τότε υπάρχει». Γιατί αυτή η πίστη είναι η πόρτα της φαντασίας, που οδηγεί στη δημιουργία. Είμαστε αυτό που πιστεύουμε. Το αποδεικνύει και η επιστήμη στην οποία έχω εντρυφήσει και ασκώ ενεργά, η ψυχολογία, με διδακτορικό και μεταδιδακτορική εκπαίδευση στο πανεπιστήμιο Harvard των ΗΠΑ.

Πάντως, οι ιστορίες είναι με κάθε τρόπο στη ζωή μου: είτε γράφοντας είτε διαβάζοντας στα παιδιά μου είτε βοηθώντας επαγγελματικά, ως ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια, τους ανθρώπους που έρχονται σε εμένα να «ξαναγράψουν» την ιστορία τους, να αφήσουν πίσω τους τα τραύματα και τις στεναχώριες τους και να δημιουργήσουν τη ζωή που τους αξίζει και τους ευχαριστεί.

Ας μην ξεχνάμε ότι και η ψυχοθεραπεία χρησιμοποιεί λέξεις, και διαλέγοντας τις κατάλληλες λέξεις διαμορφώνουμε τις σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας και την ίδια την ποιότητα της ζωής μας!

Διαβάζω πολύ, τον τελευταίο καιρό κυρίως παιδικά βιβλία, που τα λατρεύω, αλλά και μυθιστορήματα και ποίηση. Διαβάζω επίσης και πολλά βιβλία ψυχολογίας για το άλλο κομμάτι της δουλειάς μου. Το βιβλίο έχει στο σπίτι μας και στη ζωή μου σημαντική θέση.

Mια ωραία παιδική μου ανάμνηση είναι να επιστρέφει η μαμά στο σπίτι και να την κοιτάζω στα χέρια για να δω ποιο βιβλίο μου έφερε. Το στοιχείο της έκπληξης πάντα είναι δυνατό!

Διαβάστε περισσότερα στο distixo.gr