Βάρος | 315 g |
---|---|
Ηλικία | |
Συγγραφέας | |
Ημ/νία Κυκλοφορίας | 23/05/2016 |
Σελίδες |
192 |
Διαστάσεις |
14×20,5 cm |
ISBN | 9786185224042 |
Περίληψη
Όλα αρχίζουν ένα καλοκαίρι περασµένο. Σ’ ένα ακρογιάλι της Χίου, γύρω από µια φωτιά, ακούγεται µια ιστορία.
Ένας εφιάλτης γεννιέται, ένας παραµυθάς ξυπνά και παίρνει το µακρύ δρόµο προς τις ιστορίες.
Από τις κρυφές γωνιές της πόλης, µέσα από τη Γη του Ονείρου, φτάνει στη βαθιά σπηλιά. Εκεί ένα αµόνι τραγουδά το τότε και το τώρα, σαν το πλησιάζουν µε πρόθεση τα χέρια του τεχνίτη.
Μια ιστορία θα µείνει ξεχασµένη κι από ένα γκρίζο µαχαίρι θα φιλιώσουν το παρελθόν µε το παρόν.
Ο παραµυθάς πατά εκεί που ο χρόνος δαγκώνει την ουρά του, το ταξίδι τελειώνει εκεί που άρχισε κι όλα έχουν αλλάξει, σαν τις ιστορίες από στόµα σε στόµα…
«Όλα όσα μας συμβαίνουν,
μόλις περάσει η στιγμή τους,
είναι απλά ιστορίες,
τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο».
τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο».
Έχουμε πει πολλές φορές πως η ελληνική σκηνή fantasy δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα μεγάλα παραδείγματα του εξωτερικού. Αντίθετα μάλιστα, έχει να αντλήσει ένα τεράστιο απόθεμα ιστοριών και παραδειγμάτων από μια παράδοση που στο μεγαλύτερο μέρος της μένει ανεξερεύνητη. Ωστόσο, ακόμα και όταν πιστεύεις κάτι τέτοιο, είναι δύσκολο να συγκρατήσεις τον ενθουσιασμό και την έκπληξη από το πόσο πραγματικά καλό, ενδιαφέρον και πρωτότυπο μπορεί να είναι ένα τέτοιο βιβλίο.
Το βιβλίο του Ανδρέα Μιχαηλίδη «Το Αμόνι που τραγουδά» από τις εκδόσεις mamaya, μαζί με τα «Πνεύματα» της Ευθυμίας Ε. Δεσποτάκη, αποτελεί το “εναρκτήριο λάκτισμα” της σειράς “Άρπη” , μια προσπάθεια για να επαναπροσδιοριστεί το fantasy στην χώρα μας. Και πραγματικά ποιος καλύτερος τρόπος να ξεκινήσει μια κουβέντα για το φανταστικό, από το να βυθιστείς στην πηγή του; Τα παραμύθια, με την κλασσική τους χροιά και ταυτόχρονα την μεταμοντέρνη τους ανάγνωση, μπορεί ,όπως λέει και ο Ανδρέας, να μην λένε πάντα την αλήθεια, ποτέ όμως δεν λένε ψέμματα.
Και αυτή η διττή ιδιότητα των παραμυθιών ο Ανδρέας Μιχαηλίδης την αναδεικνύει με έναν έξοχο τρόπο. Χρόνια παραμυθάς και επαγγελματίας αφηγητής, υιοθετεί και στο γραπτό του έργο του την ζεστασιά και την οικειότητα που προσφέρει ο προφορικός λόγος, διανθίζωντας τον με ένα λεξιλόγιο που απηχεί την πολυπλοκότητα της ελληνικής γλώσσας, με όλους τους κυματισμούς, την ζεστασιά αλλά και τα κελαρύσματα της. Έτσι, μας παίρνει από το χέρι, σαν άφυλους διαβάτες, και μας ξεναγεί τόσο σε μέρη του Αιγαίου, όπως οι ακρογιαλιές της Χίου, όσο και σε τόπους ξένους και παράξενους, που θα μπορούσαν να υπάρχουν με κάποια έννοια μεταφορική ή ακόμα και πλατωνική. Επιπλεόν, η γλώσσα του είναι ιδιαίτερα επιτηδευμένη, φτιαγμένη στα μέτρα μιας παράστασης, από αυτές που ο συγγραφέας είναι συνηθισμένος και σίγουρα, αν δεν τον έχετε δει από κοντά, θα σας ξαφνιάσει ευχάριστα…
Διαβάστε περισσότερα εδώ